Γιατί αυτή την εβδομάδα οι Έλληνες την είπαμε «Μεγάλη»; Ποιό μέτρο μετράει τη «μεγαλοσύνη» της, με ποιό κριτήριο της δώσαμε μέγεθος ξεχωριστό από κάθε άλλο συμβατικό διάστημα χρόνου;
Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες.
Φέτος δεν μπορέσαμε μέσα στις τάξεις του σχολείου μας να ανατρέξουμε στα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας. Να μελετήσουμε στιγμές και όψεις του Θείου Πάθους και να βηματίσουμε σκαλί – σκαλί μέχρι το Γολγοθά.
Δεν εξηγήσαμε γιατί αυτή η βδομάδα λέγεται «Μεγάλη». Όμως έτσι όπως τα έφεραν οι συνθήκες ας εκμεταλλευτούμε τη δυνατότητα της επικοινωνίας που μας δίνει αυτή η ηλεκτρονική σελίδα. Έτσι κάθε ημέρα εδώ θα έχουμε ένα σημείωμα για κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας. Έτσι θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε ή να θυμηθούμε τα σωτήρια γεγονότα των ημερών, να εισέλθουμε στο πνεύμα και την ατμόσφαιρα της Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου.
Η Μεγάλη λοιπόν Εβδομάδα δεν λέγεται μεγάλη επειδή έχει μεγαλύτερη διάρκεια, ούτε περισσότερες ημέρες. Αν λέγεται «Μεγάλη» αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των 7 ημερών της θυμόμαστε και ξαναζούμε τα γεγονότα εκείνα που συνέβησαν στην Ιερουσαλήμ και άλλαξαν την πορεία του κόσμου. Τα πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού.
Οι Έλληνες πάλι, πάντα μετρούσαν την ποιότητα της ζωής με τη χαρά της Γιορτής – τη μεγαλοσύνη των αποκαλύψεων αυτής της εβδομάδας με βεβαιότητα εμπειρικών ψηλαφήσεων – τότε αποδείχνονταν και άρχοντες πολιτισμού, ακόμα και σε αιώνες σκλαβιάς και βασανισμού. Τότε ακόμα και οι αγράμματοι και απλοϊκοί έχτιζαν και ζωγράφιζαν εκκλησιές, που σήμερα πρέπει να διαθέτεις πτυχία και διδακτορικά για να αξιολογήσεις σωστά την τέχνη τους. Μέσα στην απαιδευσιά και τη φτώχεια λειτουργούσε ένας πολιτισμός ποιοτικών απαιτήσεων, ιλιγγιωδών για τα σημερινά μας μέτρα και σε σύγκριση με τις σημερινές μας προτεραιότητες.
Ονόμαζαν Μεγάλη αυτή την εβδομάδα οι Έλληνες, με μέτρο μεγαλείου τις αποκαλύψεις ζωής, που η σημαντική των ημερών στην ποίηση και στη δραματουργία διασώζει. Ψηλαφητές εμπειρίες ενός πάθους ερωτικού, που φτάνει στην έσχατη σταυρική αυταπάρνηση και αυτοπροσφορά, για να αποκαλύψει ότι η υπόσταση ενός ανθρώπου, η πραγματική του ύπαρξη δεν ταυτίζεται με τη θνητή βιολογική του φύση, αλλά αντλείται από την ελευθερία της αγαπητικής σχέσης.
Μια ακόμα Μεγάλη Εβδομάδα μας προκαλεί να αναμετρηθούμε με τη μεγαλοσύνη της. Τη μεγαλοσύνη του Νυμφίου που κινείται αγαπητικά με διάθεση θυσίας και αυτοπροσφοράς προς τον πεσμένο άνθρωπο.
Σκέψεις από το βιβλίο «Εορτολογικά παλινωδούμενα» του Χρήστου Γιανναρά.
2 Γυμνασιο αιγινας 